Devri

a-ven

a-ven

adv. & pron.

I. Adv. de lieu.

(1) [interrog. dir.] D'où, de quel endroit ?

(1913) DIHU 92/223. A ven é oh hui deit nameit ag ur hoarem ?

(2) [interrog. indir.] D'où, de quel endroit ?

(1855) BDE 805. ne houyed a vèn éta, na men é ha.

(1924) SBED 39. Hañni ne houi aven é tan, / Émen pasan m'amzér vrasan, / Na d'émen é han pe kuitan. ●42. Rak più e zou eit gout, più e zou eit laret / Aven é ta hou son, émen é hoh kuhet ?

II. [empl. comme pron. relat.] Là où, à l'endroit où.

(1910) ISBR 250. argand e oé ret dehon kavet ha tennein e hré anehé a ven é hellé hag el ma hellé. ●(1932) GUTO 27. ha skoein e hrent arnehè get kement a nerh ma ou diskarent de zan er puns, a ven é vezent kleuet é harmal skontus.

Ce site utilise des cookies pour son fonctionnement.En savoir plus...