v.
I. V. tr. d.
(1) Mettre en déroute, en désordre.
●(1870) FHB 302/325b. Ra welin eta dizale armeou braz a francizyen, armet, o vont d'ar Prussianed ewid daoubenni anezho...
(2) Ennuyer, emmerder, contrarier.
●(1931) VALL 150a. Contrarier vivement, tr. «daoubenni T[régor] fam.» ●(1935) BREI 410/2c. E chomez 'n ez parkeier / Da bec'hi, d'ober trouz, / Da daoubenni da gezek. ●(1955) VBRU 36. ne talve ar fardach-se da zaoubenniñ ha da varitellañ an dudigoù merc'hed direbech. ●(1965) KATR 9. ne blije ket dezañ daoubenni ha glahari e c'hoar hena.
(3) Mettre sens dessus dessous, chambouler.
●(1923) LZBt Gwengolo 13. ar c'hanfard en deus daoubennet pep tra e ti e dud. ●(1978) EMGI 122. e-pad ma vezent o taoubenniñ pep tra en tiez diouzh ar c'hav betek ar solier.
II. V. intr.
(1) Se tracasser, se casser la tête.
●(1957) AMAH 106. Keit ha ma chomer bev ha yac'h, perak daoubenniñ ha leñvañ ? ●(1970) BHAF 116. kaer e-noe mond ha dond ha daoubenni.
(2) par ext. Travailler pour de bon, s'agiter, en mettre un coup.
●(1970) BHAF 131. Fidam, n'eo ket c'hwi lâr, ni a zaoubenne. ●(1976) BAHE 91/10-11. e talc'hent da glevout Mari-Louiz o taoubenniñ er gegin.
(3) Trébucher.
●(1982) PBLS 638. (Sant-Servez-Kallag) daoubenniñ, tr. «trébucher.»
(4) Courber.
●(1982) PBLS 638. (Sant-Servez-Kallag) daoubenniñ, tr. «courber.»
(5) [Prlt des animaux] S’agiter.
●(1965) ABKE 73/3-4. Pa vez gwelet al loened, saout, kezeg, deñved o « ouezardiñ » (da lavarout eo, o vont e gouez, o sovajiñ), o taoubenniñ = seblant tempest pe amzer griz.