gwiv

adj.

I. Attr./Épith.

(1) Gai.

●(1732) GReg 445b. Gai, gaïe, qui est joyeux, éveillé, tr. «Guyou.»

●(1804) RPF 13. Augusten e ouai gùihue, ispridet. ●(1843) LZBg 1^añ blezad-2^l lodenn 12. Guihue bras e oé ha bourrus én é gonzeu. ●(1849) LLBg vi 15. Avel peb mam guiw é kanen.

●(1942) DHKN 85. Er mestr e zas, ean é unan, ar ou arben get ur cher guiù.

(2) Valide.

●(1970) GSBG 89. (Groe) c'hoazh gwiv, tr. «toujours valide.»

II. Adv.

(1) Gaiement.

●(1900) LZBg 57 blezad-1^añ lodenn 60. na guivèt é sellant-int d'oh er fréhen huèk-sé.

(2) Sellout gwiv ouzh ub. : regarder qqn amoureusement.

●(1914) DIHU 110/123. Rah er merhed de ziméein e sellè guiù dohton hag é vam ne huélè nameiton.

III.

(1) Bezañ gwiv evel ur c'hant tachoù : voir tachoù.

(2) Bezañ gwiv evel ul laouenan : voir laouenan.