v.
I. V. tr. d. Mener, conduire (qqn, un animal).
●(1913) AVIE 145. tud dal int é kandrén tud dal. ●(1932) DIHU 257/173. Kroget é pen er jau, m'er handréné.
II. V. intr.
(1) Errer.
●(1732) GReg 365a. Errer, se promener çà & là, comme font les gens desœuvrez, tr. «Cantreal. cantren. ppr. cantreët. Van[netois] cantreiñ.»
●(1867) MGK 21. na d-it pell da gantreal. ●(1876) TDE.BF 320a. Kañtreal, v. n., tr. «Errer çà et là, rôder, vagabonder.»
●(1907) BSPD I 600. é valé hag é kantré ar varh.
(2) Rôder, vagabonder.
●(1787) BI 176. ean ë cantrèai à-couætte tro ha tro dehi.
●(1977) PBDZ 720. (Douarnenez) kantren, tr. «rôder.» ●956. kantren, tr. «rôder, vagabonder.»