ourzet

adj.

(1) Bûté, obstiné.

●(1887) LZBg 45^et blezad-3^e lodenn 165. chom ourzet én ou arouaredigueah.

●(1935) DIHU 284/214. Hourzet e oè Rieux. ●(1938) DIHU 322/50. hourzet én ou hadoérieu. ●golo. hourzet : ob[s]tinés.

(2) Engourdi, sans bouger.

●(1844) DMB 84. É receu glouéh meluen en dé / Eid é chom hourset ér gulé.

●(1919) DBFVsup 53b. ourset, tr. «engourdi.» ●(1931) VALL 258a. Engourdi, tr. «V[annetais] hourzet.»