s.
I.
(1) Lien d'attelage.
●(1499) Ca 177a. Rou. g. idem.
●(1920) KZVr 361 - 01/02/20. raou, tr. «grosse corde qui relie au train le cheval de devant (e kambreeg rhau, chadenn ; ar ger «raou» a dle beza implijet ivez e Kerne vit chadenn.» ●(1932) FHAB Gouere 279. peder zugell ha diou raou. ●(1982) PBLS 74. (Langoned) raou, tr. «chaîne de fer.» ●(1984) HYZH 154-155/. Hag ar marc'h gant ur rahou staget dac'h an arar.
(2) =
●(1866) FHB 80/224a. Ar gorden, pe ar raou, e pehini ez eus eun neuden orjal da zervichout da delegraf electric, a zo lakeat penn da benn etre Brosaoz hag an Americ. Eur pennadic brao a raou eo ; var dro eiz kant leo ed en deus.
II.
(1) Foerañ ouzh ar raou : perdre le fil de son discours.
●(1732) GReg 412b. Il a perdu le fil de son discours, et est demeuré court, tr. G. Rostrenenn «collet eo bet penn e neudeñ gandhã, hac èn deus foëret ouc'h ar raou.»
(2) Lakaat raou da ub. : donner du fil à retordre à qqun.
●(1924) NFLO. Donner du fil à retordre à qq'un, tr. «lakât raou da u.b.»