[bec'h + -us .1 / -ius]
adj.
(1) (en plt d'un travail, d'une charge) Lourd, écrasant, accablant, qui donne beaucoup de travail.
●(c.1500) Cb 25b. g. Chargeux. b. bechyus.
●(1844) LZBg 2l blezad-1añ lodenn 85. ul labour béhus. ●(1865) LZBt Gouere 3. eur garg ken bec'hius. ●(1866) LZBt Gouere 159. pegen bec'hiuz ha pegen riskluz eo al labour-ze. ●(1867) BUE 30. eur garg diez ha bec'hiuz-meurbed.
●(1904) DBFV 19b. béhus, tr. «pénible à charge.» ●(1939) RIBA 86. Béhus é er vechér.
(2) Pénible.
●(1849) LLB 1665-1666. Goeskeden er gué se (…) / Eid er guérein iouank e zou béhus ha marwel. ●(1866) LZBt Gouere 152. reuzio bec'hiuz a welan daro da gouean war-n-omp. ●(1866) LZBt Du 201. Petra da ober enn eur blegen ken bec'hiuz ?
●(1911) BUAZperrot 279. Unan eus poaniou bec'hiusa an den. ●(1914) KZVr 78 - 30/08/14. Bec'hius, tr. «pénible, qui donne de la peine.» ●(1934) MAAZ 150. deusto d'en hent hir ha béhus en des groeit.
(3) (Regard) lourd, trouble.
●(1857) GUG 57. É déad e zou foénhuet, é sèl e zou béhus, / É zivar e zou manq.
●(1904) DBFV 19b. béhus, tr. «(regard) lourd, trouble.»