boiajer

m. –ion Voyageur.

●(c.1785) VO 43-44. un dichaul divertissus d'er voyagerion.

●(1839) BESquil 569. Péh boyageour, goudé en dout hum ambarquet ar er mor (…).

●(1904) DBFV 26a. boiajour, m. pl. –erion, tr. «voyageur.»