brigand

m. –ed Brigant.

●(1650) Nlou 42. an brigantet, / Tut diffaeçon, diresonet, tr. «les brigands, / méchantes gens insensés.»

●(c.1680) NG 919. brigandet ha lairon. ●1106. Castel er Breigandet. ●1191. Lairont ha brigandet.

●(1834) SIM 220. tud muioc'h da redouti eguet ar brigantet.