v. cf. dizaveliñ
I. V. tr. d.
A.
(1) (marine) Déventer.
●(1744) L'Arm 434b. Déventer, tr. «Diàhuélein.»
●(1904) DBFV 46. diaùélein, v. a., tr. «déventer (l'A.).»
(2) Aérer.
●(1869) FHB 236/212b. evit gervel ar iaouankiz, touellet gant plijaduresou ar bed, da zont da ziaveli ar pen.
(3) (vétérinaire) Guérir d'un météorisme.
●(1931) BAGA 47. Emañ ar c'hoeñv gant hon ounner. / 'Vit he diavela, moarvat 'z eus eur ger ?
B. sens fig.
(1) Donner (un coup).
●(1732) GReg 115b. Il lui a donné un soufflet à tour de bras, tr. «ur bouguennad èn deus diavelet dioutañ.» ●879a-b. Donner un soufflet, tr. «diaveli ur javedad diouc'h ur re.»
●(1870) MBR 234. Hag hen diaveli gant-hi eur javedad. ●254. diaveli gant-han eur palfad.
●(1905) HFBI 470. Ac ar sergent-sé a diavéli unan ganën gant é zorn plad, divar gostes va figur.
(2) Lever un sortilège.
●(1732) GReg 877a. Lever le sort, tr. «Diavela. pr. diavelet.»
II. V. intr.
(1) Faire des vents, flatuler.
●(1957) BLBR 102/15. Diaveli. Lezel avel dre ar penn adreñv. Setu eur gazeg klañv gant ar gwentr. «Gwelloh ez a, komans a ra diaveli.»
(2) Roter.
●(1986) HYZH 167-168/35. (Pontekroaz) Diaveliñ : « ober bekez », roter.