dibab .1

adj.

I Attr./Épith.

(1) (en plt de qqn) Distingué, excellent.

●(1847) MDM 27. mistri-skol dibab. ●(1864) SMM 131. eur vaouez dibap. ●(1872) ROU 81b. Un prédicateur distingué, tr. «Ur prezegeur dibab.» ●(1878) EKG II 91. Var ar pec'hi oant tud dibab.

●(1900) MSJO 214. ar garg dispar-ze en deus roet Doue d'he zervicher dibab.

(2) (en plt de qqc.) Excellent.

●(1864) SMM 41. grasou a choas, grasou dibap. ●(1879) BMN 46. boed dibab da zibri. ●(1889) SFA 62. boued dibab var daol ho zi. ●(1896) LIZer a bastor 20^bis/4. ar c'hras dibab hanvet ar Jubile.

II. Adv. Excellemment.

●(1874) FHB 476/44a. a vouie da gomz ken distagel ha ken dibab.