adj.
I. (en plt de qqn)
A.
(1) Sans tête, étêté, acéphale.
●(1904) DBFV 47b. diben, adj., tr. «sans tête, étêté.» ●(1914) DFBP 6a. acéphale, tr. «Dibenn.» ●(1931) VALL 7a. acéphale, tr. «dibenn.»
(2) Étourdi, écervelé.
●(1876) TDE.BF 115b. Dibenn, adj., tr. «Etourdi, volage.»
●(1905) BOBL 28 octobre 58/1a. ha nezomp ket ken dibenn. ●(1907) AVKA 260. Pemp anhe a oa dibenn, a dapas ho lampo, kuit a gemer eoul.
(3) Insensé.
●(1859) MMN 165. eun den dibenn ha eur c'hoarieur touet. ●(1867) FHB 124/157a. tud difeiz ha diben ho doa gellet cregi e stur ar Franç. ●(1878) EKG II 129. ken dibenn hag ar piked a ya da guzhet ho neiz e bek ar guez. ●(18--) SAQ II 253. Dibenn oc'h : eleac'h mont d'ar skol e chommit da glask neizou.
(4) Fou.
●(1869) FHB 217/58b. En em rei a rea d'ar vesventi, ha ken dibenn oa ma voue red meur a vech d'an archerien cregi enhan.
(5) Qui n'est pas sage.
●(1935) KANNgwital 389/50. Va mamm a zeske d'in beza fur, ha goude ma vije ar re all dibenn.
(6) Mont dibenn : perdre la tête.
●(1877) FHB (3e série) 34/272a. Ar vaouez-man a ioa eat ken dibenn gant ar bouessoun.
B. Attr. Dibenn eo (ober an dra-mañ-tra) =
●(1939) RIBA 38. é kavè geton éh oé diben 'n em-hernein de vonet ker fonnus.
II. (en plt de qqc.) Qui n'a pas de sens.
●(1877) EKG I 189. Traou ker zot, ken dibenn.
●(1909) DIHU 52/342. Nen dé ket en deviz ag [er] ré dibennan. ●(1910) ISBR 153. Nen dehé ket groeit ur Breihad guirion treu ken diben. ●(1911) BUAZperrot 83. eleiz a zorc'hennou all ken dibenn pe dibennoc'h a oa c'hoaz en o c'hredo.