adj.
I.
(1) (en plt de qqc.) Sans propriétaire.
●(1876) TDE.BF 115b. Diberc'henn, adj., tr. «Sans propriétaire.»
●(1907) FHAB Genver/C'hwevrer 17. madou diberc'hen.
(2) (en plt de qqn) Sans patron, sans travail.
●(1787) BI 142-143. A-la-fin unan ë-zass de lareèt dehou é houai Isidor é Madrid diberhenn-cair.
II. sens fig.
A. (en plt de qqn)
(1) (Femme) célibataire.
●(1955) VBRU 147. peder c'hoar, an eil fentusoc'h, hegaratoc'h ha plijusoc'h eget eben, diberc'henn o feder, hervez ma reer dre amañ diouzh ar c'hozh plac'hed yaouank. ●(1977) BAHE 95/19. dilezet he doa abred he stal evit dont da chom gant he zad hag he c'hoar Mari, diberc'henn evelti.
(2) Penn diberc'henn : veuve.
●(1895) GMB 156. pet[it] Trég[uier] pen diberc'hen, tr. «veuve.»
(3) Yann diberc'henn : homme célibataire.
●(1909) BLYA 78. Me, dimeus ma zu, a oa Yan diberc'henn.
(4) (en plt des enfants) Abandonné.
●(1867) BUE 11. ann intanvezed hag ar vugale diberc'hen. ●(1876) TDE.BF 115b. Diberc'henn, adj., tr. «Il se dit aussi d'un enfant trouvé ou abandonné : bugel diberc'henn.» ●(1890) MOA 99b. Un enfant abandonné, tr. «eur bugel diberc'henn.»
B.
(1) (Pays) libre.
●(1935) NOME 21. Breiz a zo diberc'henn.
(2) Vacant, innoccupé.
●(1871) FHB 312/414b. var gadoriou alaouret c'hoas goullo ha diberc'hen. ●(1890) MOA 99b. Objet abandonné (vacant), tr. «tra diberc'henn.»