v. intr.
(1) Surgir, arriver.
●(1904) DBFV 48a. diboukein, v. n., tr. «apparaître brusquement (Voir digoup).» ●(1905) DIHU 5/88. Bréhein e hré en amzér neoah ha diù pé tér stiren e oé déjà dibouket ér gevred-ihuél. ●(1906) HIVL 79. En hiaul e zibouké nezé ar lein er mañnéieu guen kann hag e laké er erh de ligernein. ●(1927) GERI.Ern 101. dibouk, diboukein V[annetais] v. n., tr. «Apparaître brusquement.» ●(1914) MABR 19. é tiboukein dré en nor déheu. ●(1925) SFKH 32. P'er guellet é tiboukein én toull-men, torret arnehon ar hou nerh. ●(1931) DIHU 245/263. Dibouk e hrant, keti-ketan, en dishost ber arnehé. ●(1937) DIHU 310/255. 10 eur ½ é a pe ziboukamb é Proyart.
(2) (en plt d'une route, d'un chemin) Donner (sur), déboucher (dans).
●(1906) HIVL 72. ar gement minotenn e zibouké é kér é vezé guélet tud é tonet.
(3) (botanique) Éclore.
●(1918) LILH 3 a Veurzh. Merhat é ma kaer eb amzér bremen é Breih, er bokedeu e zeli dibouk…