adj.
(1) Qui n'est pas inquiet, serein, insouciant.
●(1867) FHB 149/356a. dijal a hellit beza. ●(1869) FHB 242/262a. E creiz ar brasa nec'hamanchou her guelet ato dijal. ●(1879) BMN 210. Dom Michel, ken dichal pa ne vize hano nemed outhan he-unan.
●(1909) FHAB Kerzu 359. ho spered a jommo dinec'h ha dijal, evel ma tere ouz ho stad. ●(1913) PRPR 32. ar beva aez, digabestr, dijal. ●(1922) BUBR 14/40. eur paotr dijal. ●(1927) KANNkerzevod 7/10. tud difoutre, dichal. ●(1921) FHAB Meurzh 57. Elec'h m'ho peus bevet ken dijal de ha noz.
(2) Bezañ dichal gant udb. : être tranquille, serein au sujet de qqc.
●(1876) TDE.BF 660b. Beza dichal gañt eunn dra, tr. «n'être pas inquiet de quelque chose.»