adj.
(1) (en plt d'un lieu) Inhabité.
●(1870) FHB 306/355a. eun enezen a bell ha didud. ●(1889) ISV 151. er meneziou didud-ze.
●(1903) MBJJ 105. dre ar vro didud ec'h omp enni breman. ●(1927) FHAB Gouere 140b. Mont a reas dre vroiou noaz ha didud. ●(1957) AMAH 245. Met o vezañ ma’z oa manet didud ar siklud-se e-pad ur pennad brav, e veze tremen diaes bevañ ennañ.
(2) (en plt de qqn) Sans famille.
●(1862) BBR 6. C'houi ziwallo va mab (…) Na fell ket d'hec'h e ve didud, tr. «vous ne voudriez pas qu'il fut sans famille.»