adj.
(1) (en plt de qqn) Impie, mécréant.
●(1580) G 301. Gant tut so dyfeyz, tr. «Par des hommes qui sont sans foi.»
●(1867) FHB 117/98b. Eun den difeiz eo bet, unan euz ar re difeisa. ●(1870) FHB 286/194a. an dud difeiz ne blij ket an dra-ze dezho. ●(1877) EKG I 238. an dud difeiz ha dizoue. ●(1899) LZBt Meurzh 45. ec'h omp tud dife prest da vont d'an ifern da daoni.
●(1903) MBJJ 181. pa bleustront tud dife. ●(1907) FHAB Mae 88. An ebestel gaouiad ha difeiz a gaver brema o prezeg en hostaliriou. ●(1933) MMPA 169. kreansou an dud dife.
(2) (en plt d'un pays) Qui n'est pas gagné à la foi chrétienne.
●(1911) BUAZperrot 228. da vont da brezeg an Aviel er broiou difeiz.
(3) (en plt d'écrits) Qui professe des idées contre la foi.
●(1868) FHB 161/33a. Ar scrijou difeiz ha dizoue a ia scrijus var gresk.
●(1877) EKG I 7. lezennou difeiz ha diroll.
●(1907) KANngalon Gwengolo 493. eur c'hazetenner a skrive er gazeten difeiz Tiempo. ●(1908) FHAB Mezheven 181. d'ar c'hazetennou difeiz ha dissakred ha zoken da re glouar ha daou-hanter.
(4) (en plt d'une croyance) Impie.
●(1882) BAR 30. tenna ar c'hredennou difeiz-ze euz ho fenn. ●41. an denvalijen a deu da heull ar c'hredenou difeiz.