difelc'het

adj.

I. À qui on a ôté la rate.

●(1732) GReg 364a. Chien ératé, tr. «Qy difelc'het.»

►[empl. comme subst.]

●(1870) MBR 138. Iann a iea hag a rede evel eunn difelc'het.

II. Redek evel chas difelc'het : voir chas.