digadarn

adj.

(1) Attr./Épith. Instable.

●(1931) VALL 393b. Instable, tr. «digadarn.»

(2) Adv. Lâchement.

●(1932) GWAL 38/23. Ne stourmas ket digadarn. ●(1967) ABKE 107/319. Dre ar marv-se (…) roet dezhañ ken digadarn, war-lerc'h bloavezhiadoù hir a binijenn.