adj.
(1) Pur, non souillé.
●(1876) TDE.BF 125b. Digaillar, adj., tr. «Sans boue, sans ordures.» ●(1886) SAQ I 10. e vevas digaillar e peb giz epad he buez hed ha hed. ●(1889) ISV 310. derc'hel he zae digaillar. ●(18--) SAQ I 44. Doue a c'houlenn ma kerzimp digaillar var hent ar barados. ●(18--) SAQ II 430. Eurus ar re a gerz digaillar, gant an hent, hag atao ervez lezen Doue.
●(1907) PERS 310. digaillar sae venn he vadiziant. ●(1911) BUAZperrot 197. an Oan digailhar, dizaotr, disi ha dinam. ●(1912) MMKE xvii. Ar bugel a zo evelse : e spered eon c'hoaz, e galon digailhar.
(2) (en plt d'un travail) Qui ne salit pas.
●(1872) DJL 6. brema n'eus an hini [ar garg] digalliar a feneant.
(3) (en plt d'une langue) Pure.
●(1907) MVET 2. Ra virint ivez o brezonek yac'h ha digailhar dioc'h ar sklabez gallek a zigas lod anezo eus a Vret !