v. tr. d.
I. Décharger, vider, désemplir.
●(1904) DBFV 51a. digarg, digargein, v. a., tr. «décharger, désemplir.»
II. sens fig.
(1) Digargañ e galon : décharger son cœur.
●(1790) MG 193. Me hum gavai soulagét bras, a pe zigarguèn èl-ce me halon.
(2) Digargañ e gousiañs : décharger, soulager sa consciense.
●(1790) MG 209. rét vou deoh neoah, coustéet e gousto, digarg hou couciance.
(3) Digargañ e goler : décharger sa colère.
●(17--) TE 143. é hoai prest en Eutru-Doué de zigarg é golèr. ●239. quênt digarg é golèr.
(4) =
●(1838) OVD 49. eit hé digargue ag er péhed.
(5) Vomir.
●(1790) MG 246. un aral e zigarguai é govad d'er moh.
(6) Digargañ ub. : décharger qqn (d'une accusation).
●(1790) MG 215. Clasq e rér en tu de zigarguein er guærènt, en amièt, ur hompær ; ha turel e rér er samm ar ur-rébenac, a béré é clasquér hum vangein.
(7) Digargañ un taol : asséner un coup.
●(1854) PSA I 127. ean e gueméras ur vah hag e zigargas ur piquol taul ar ziscoai en doctor bras-hont.