adj.
I. Attr./Épith.
(1) (en plt d'un lieu) Loin de tout, qui n'est pas fréquenté, écarté, solitaire.
●(1938) WDAP 2/122. Digavandenn, hano gwan, Dizarempred, digenvez ha pell diouz eul lec'h ma'z eus tud o chom ennañ. Skouer : Gwelet em eus e kreiz Menez Arre eun ti digavandenn (Gwezeg, Pleiben). ●(1939) MGGD 20. eul lec'h ken digavandenn (digevannez). ●(1964) ABRO 27. war al lein digavandenn-se.
(2) (en plt de qqn) Esseulé, solitaire.
●(1964) ABRO 37. ur vuhez digavandenn. ●47. em stad digavandenn.
II. Adv. Solitairement.
●(1962) GERV 25. En eur c'hoad bras, pellik ac'hann, e vevan digavandenn.