adj.
(1) Qui s’est trompé de chemin, égaré, fourvoyé.
●(1856) GRD 88. chairrrein bêg en amoêd ha dihentet. ●(1861) BSJ 135. en deveden dihentet.
●(1921) BUFA 121. chetu mé dihentet.
●(1937) DIHU 310/242. Penaos é vo d’hor bro adkavet hé hent get ur iouankiz dihentet ?
(2) sens fig. Dévoyé, perverti.
●(1856) GRD 357. er merhèd dihentet-cé péré ne hanàuant mui na méh nac honestis. ●372. a pe zisinourehemb en hanhue santel-zé dré ur vuhé dihentet.