adj.
(1) Qui n'obéit pas.
●(1732) GReg 276a. Desobeir, tr. «beza disént.»
●(c.1802-1825) APS 70-71. bugalé disséent ha digampen. ●(1839) BESquil 462. é ma hou pugalé dissènt, libertin ha dirange. ●(1846) DGG 169. d'ar vugale dizent ha direspet. ●(1889) SFA 244. Eur veach epken oa chommet dizent. ●(18--) SAQ II 352. ar mab dizent.
●(1904) DBFV 57b. disent, adj., tr. «indocile, désobéissant.»
(2) = na sent ket (ouzh un urzh bnk).
●(1860) BAL 220. dizent ha doug'ed de fenn e-unan. ●(1877) EKG I 242. hag e lavaraz d'ezhan oa den da gregi e kement belek dizent a ioa etre Kastel ha Lesneven. ●(1878) EKG II 151. tri belek penn fall ha dizent ouc'h al lezen.
(3) Bezañ disent da, ouzh : qui n'obéit pas à.
●(1839) BESquil 407. èl m'en dé er vugalé dissènt doh ou hêrènt.
●(1912) MMPM 62. an dud divadez, dizent da Zoue.