divezhet

adj.

(1) Éhonté.

●(c.1500) Cb 67b. [diuez] Jdem epudoratus / ta / tum. b. diuezet.

●(1872) GAM 53. Pebez gaou divezed ! ●(1877) FHB (3^e série) 29/227a. ar re a lavar kement-se a lavar eur gaou, eur gaou divezet. ●(1877) FHB (3^e série) 30/238b. ar Morlaisien a zo divezet aoualc'h evit lavaret en deuz relijion ! ●(1893) IAI 148. en em rei d'ho zechou divezet.

●(1911) BUAZperrot 50. E Rom, kear an hudurnez, an ioulou fall a zo divezet.

(2) (en plt de qqn) Éhonté.

●(1659) SCger 69b. insolent, tr. «diuezet.»

●(1859) SAVes 2. lounqerrien distronqet / Ha Mezierezet divezet. ●(1883) SBI I 264. eur plac'h iaouanc divezet, tr. «une jeune fille éhontée.»

●(1911) BUAZperrot 515. pec'herez divezet. ●(1915) HBPR 31-32. merc'hed divezet ha paotred iaouank libertin. ●(1915) MMED 48. komzou louz eur mevel divezet. ●(1925) BUAZmadeg 81. Ar c'hreg divezet. ●(1938) FHAB Genver 4. ambrouget gant merc'hed divezet. ●357. plac'hed divezet o veza deut d'he denti.