m. –ion
(1) Devin.
●(14--) N 769. Diuiner meurbet ezedoff, tr. «Je suis grand devin.» ●(1499) Ca 67b. Diuiner. g. diuineur. ●(1633) Nom 303a-b. Coniector, somniorum interpres : deuin des songes : diuiner an hufreou.
●(1659) SCger 43b. deuin, tr. «deuinour.» ●(1732) GReg 283b. Devin, celui qui devine, tr. «Diviner. p. divinérien. diviour. p. divinouryen. Van[netois] diüinour. p. yon, yan.»» ●(1790) PEdenneu 82. Mar doh bet é cavouét en divinour. ●(1790) MG 126. en divinerion hag er sorcerion. ●338. Ean e yas èl ur bei de gonsultein un divinour. ●339. Er péh e laran ag en divinerion.
●(1838) CGK 34. credi a ran / E zoc'h un diviner mad. ●(1866) LZBt Gouere 141. diouganer ha diviner. ●(1869) SAG 171. a setu hen, azamblez gant eun diviner bras, en eun iliz leun a idolou pe skeudennou an diaoulou. ●(1889) SFA 250. An diaoul ne ket diviner.
●(1900) MSJO 69. Paianed Rom a c'houlennas digant ho divinourien pegeit e padje ar stad eürus-se evit ho bro. ●(1904) DBFV 44b. devinour, m. pl. –nerion, tr. «devin.» ●(1936) PRBD 26. ar beleg er gador-gofez n'e ket diviner.
(2) Devineur.
●(1933) FHAB C'hwevrer 87. An divinerien o deus lizerennou da lakât e lec'h ar c'hroazio bihan.