divleuñviñ / divleuñviañ / divleuñviiñ

v.

I. V. intr. Perdre ses fleurs.

●(1732) GReg 256b. Defleurir, perdre sa fleur, tr. «divleuzvya. pr. divleuzvyet. Van[netois] divlehuëiñ. divlevëiñ.»

●(1935) DIHU 284/220. gué irin ha kiriz (...) Divleuein e hrant arnomb, èl erh é koéh.

►sens fig.

●(1907) DRSP 78. Mervel zo divleunia da gaout kaëroc'h bleuniou. ●(1911) BUAZperrot 81. Mervel zo divleunia, da gaout kaëroc'h bleuniou.

II. V. tr. d.

(1) Ôter les fleurs (d'une plante).

●(1844) LZBg 2^l blezad-2^l lodenn 90. divleuein e rèr barreu aral.

(2) Ôter les fleurs (de qqc. de fleuri.).

●(1929) GWAL 20/29. matez an aotrou persoun (...) deut da zivleunia ar groaz. ●(1931) VALL 192b. Déflleurir, tr. «divleunia, divleuñvi.»