diziodiñ

v.

(1) V. tr. d. Déniaiser.

●(1732) GReg 266a. Deniaiser, tr. «Van[netois] disïoteiñ.»

(2) V. int. Se déniaiser.

●(1732) GReg 266a. se deniaiser, tr. «Van[netois] disïoteiñ.»