v.
I. V. intr. Finir.
●(1787) PT 33. Er uéh-mén, tuchèntil, é helléhemp finein.
●(1910-15) CTPV I 159. kent e finei er pardon, tr. «avant que finisse le pardon.»
II. V. tr.
A. V. tr. d.
(1) Finir.
●(1787) PT 49. de finnein m'em buhé.
(2) Appurer (un compte).
●(1744) L'Arm 15b. Appurer, tr. «Finein ur gonte.»
B. V. tr. i. Finiñ da : mettre fin à.
●(1910) ISBR 194. Dihañnet e oé en tabut mes ne oé ket finet dehon. ●228. Finein e hras en dug d'er brezél é sinein feur er Verjér. ●(1937) TBBN 57. Er marù neoah ne finas ket d'er brezél.