groc'h / grozh

f./m. –où, –ioù Grotte.

●(c.1718) CHal.ms i. antre, tr. «groh, ur groh, er groheu.» ●(1732) GReg 140a. Caverne, tr. «Van[netois] groh. p. groheü.» ●(1790) MG 36. hui e hoès groeit a nehou ur groh lairon. ●(1744) L'Arm 14a. Antre, tr. «Groh.. hieu. f.» ●(1792) HS 258. er hassass ar lein ur h'roh eit er bannein d'enn guiass. ●109. cuhet enn ur groh tihouéle. ●120. enn ur groh benac. ●(17--) TE 209. cuhét ér grohieu.

●(1839) BESquil 537. ur hroh vras ha dôn. ●(1841) IDH 86. dichennet é croheu. ●(1844) LZBg 2^l blezad-2^l lodenn 99. én ur hroh vras. ●(1849) LLB 1114. groheu kloar. ●(1854) PSA I 85. ér foresteu hag ér grohieu e zou én doar. ●(1861) BSJ 25. ind e arrihuas guet ur groh toulet ér garrêg.

●(1913) AVIE 233. Ur groh oé, hag ur mén e oé bet lakeit d'er stankein. ●(1921) BUFA 182. ur groh distro doh tor er mañné.