klemmus

adj. Plaintif.

●(c.1500) Cb [injur]. iniurieux / vilaneux. b. inirius / clemmus. ●(1521) Cc [clem]. g. complaignant. b. clemyus.

●(1732) GReg 728a. Plaintif, tr. «Clémmus.» ●Voix plaintive, tr. «Mouëz clémmus. ur vouëz clémmus.»

●(1838) CGK 20. da yezo clemmus. ●(1844) LZBg 2^l blezad-2^l lodenn 32. tauleu cri gloésus hag hirvoudeu clêmmus. ●(1849) LLB 1821. Boeh er Rouanez iouank klemus. ●(1870) FHB 291/235a. moez ann anaon klemuz. ●(1877) EKG I 94. kan klemmuz ar c'hefeleg-aod. ●(1878) BAY 19. klemmus, tr. «Sujet à se plaindre.» ●(1878) EKG II 47. e kleviz splamm ar vouez klemmuz. ●(1880) SAB 65. Setu fin (…) d'ar pedennou clemuz.

●(1903) MBJJ 170. diougano klemmuz ar brofeted. ●(1907) FHAB Kerzu 292. Unan anezho gwân ha klemmus dre natur en em lakeas da geneudi. ●(1910) MBJL 125. eur vouez klemmus. ●(1950) KROB 31-32/17. kan klemmus ar gorryar e mesk an edeier melen.