klukenn

f. –où

(1) Engrois, angrois.

●(1977) HYZH 113-114/62. (korn-bro Rostrenen) Klukenn – où – gwregel ('klykn) ; Yenn da stardañ un troad benveg e lagad ur penn-benveg. ●(1982) PBLS 24. (Sant-Servez-Kallag) klukenn, tr. «petit coin pour caler la lame de faux dans son encoche dans le manche.»

(2) (en plt de qqn) Femme laide et maladroite.

●(1977) HYZH 113-114/62. (korn-bro Rostrenen) Klukenn – où – gwregel ('klykn) ; Plac'h divalav ha ne servij da netra. Sk : Me fell din dimeziñ gant ur plac'h dornet-mat ha n'eo ket gant ur gozh klukenn bennak.