kogañ / kogiñ

v. intr.

(1) Se fâcher.

●(1879) ERNsup 159. kokañ, fâcher, se fâcher (comme un coq) Pleud[aniel].

(2) Côquer.

●(1901) EPLQ 11. Pet[it] tréc[orois] kôgañ côquer. ●(1952) LLMM 31/59. ar c'hilhog a gilhog ar yer. Kogiñ a lavarer ivez.