kondaoniñ

v.

I. V. tr. d.

A.

(1) Condamner.

●(1612) Cnf 13b. me az condaffn miserabl dan tan infernal à bizuyquen da iames.

●(1659) SCger 29b. condamner, tr. «condauni.» ●(1732) GReg 192b. Condamner, tr. «Condauni. pr. condaunet.» ●(1790) MG 194. n'eèllan quet hum virét a er hondanein.

●(1907) PERS 111. Aotrou Person Ars a gondaone var eun dro, hag ar re a roe ho zi da zansal (…).

(2) Kondaoniñ da : condamner à (tant d'années, d'amende, etc.).

●(1869) FHB 215/42b. condaonet da zek vloas labour-red. ●(1874) FHB 491/162b. condaonet da zaou c'hant taler amand.

●(1877) FHB (3^e série) 40/313a. Meur a vech a voa bet kondaonet d'ar brison

(3) Kondaoniñ d'ar + subst. : condamner à.

●(1913) AVIE xv. gobér er barneréheu bras ha kondañnein d'er marù en torféterion. ●(1915) HBPR 220. kondaoni d'ar maro, ar veleien na deujent ket d'ober al le-ma.

(4) Kondaoniñ da + v. : condamner à (être, faire, etc.).

●(1857) HTB 2. argaset ha kondaonet da labourat er mengleuiou.

B. Condamner, blâmer.

●(1869) SAG 64. e tizkleiran de hoc'h en deuz ar Pap, Pie navet, kondaonet an dizparti-ze.

●(1913) FHAB Mezheven 162. Ar Jansenisted a ioa o paouez beza kondaonet gant ar Pab.

II. V. pron. réfl. En em gondaoniñ : se condamner.

●(1936) PRBD 99. ma teu d'en em gondaoni.