[brpm corvadein < korfad + -iñ]
v. intr. Se soûler.
●(1767) ISpour 110. deit à ziabell express eit corvadein. ●(1787) BI 124. non pass éit hum garguein na corvadein. ●(1790) MG 28. er-ré ivraign, a p'ou devai de gorvadein. ●(1792) HS 83. é corvadein, é crol.
●(1925) DIHU 169/297. é té Guilleu de davarneu er vorh de gorvadein ha de hoarigaerat. ●(1942) DHKN 174. èl ma toublè Jako de gorvadein.