parjurañ / parjuriñ

v.

(1) V. intr. parjurer.

●(1499) Ca 153a. Pariuraff. g. pariurer.

●(1659) SCger 88b. pariurer, tr. «pariuri.»

●(1846) DGG 142. Parjuri a rer c'hoas o terri ul lê.

(2) V. pron. réfl. En em barjuriñ : se parjurer.

●(c.1718) CHal.ms iii. se pariurer, tr. «toüein é faus, him barjurein.»