[penn + abeg]
m. –où Cause originelle, principale, considérant ; moteur.
●(1866) SEV 1. ar penn-abek kenta euz ho daonasion. ●(1868) FHB 161/35b. ec'h ell meur a dra beza penn abeg a guementse. ●(1876) TDE.BF 505b. Penn-abek, s. m., tr. «Origine, principe, source, cause première.» ●(18--) SAQ I 140. petra a ioa penn abek euz eun dristidigez ker bras.
●(1907) PERS 165. klask a reant ive petra c'helle beza penn abeg da gementse. ●(1911) BUAZperrot 586. oa dizurziou ar groazourien ar penn abeg eus o c'hollou. ●(1931) VALL 581b. Pourquoi (…) subs. le pourquoi, tr. «ar pennabeg m.»