penndrabiñ

v. tr. d. Culbuter.

●(1879) ERNsup 164. Me 'm eus pendrabet 'neañ, 'vad, je l'ai culbuté, secoué, Trév[érec].

●(1931) VALL 176a. Culbuter, tr. «pendrabi(ñ) T[regor].»