[penn + follañ / folliñ]
v.
I. V. intr.
A.
(1) Devenir fou.
●(1932) BRTG 2. Penfollein e hrehen kent pèl.
(2) S'emporter.
●(1868) FHB 181/193a. Setu tud o pennfolli. ●(1872) ROU 82b. S'emporter, tr. «penfolla.» ●(1894) BUZmornik 696. oc'h egari hag o pennfolli.
●(1902) MBKJ 95. Lezit an dud-se da benn-folli. ●(1910) DIHU 61/104. Penfolein dall e hras Kériolet doh en Eutru Doué. ●(1925) FHAB Mae 189. ma teu an dud yaouank da bennfolli.
B. (en plt d'animaux)
(1) S'emballer.
●(1868) FHB 192/288a. ar c'hezeg a benfollaz hag a ieaz a benher e touez ar blocad tud-ze.
(2) (en plt d'un ovin)
●(1849) LLB 1533. mar da doh guélèt unan [ur meud] é penfolein.
C. (en plt des éléments naturels)
●(1959) TGPB 99. Gwashoc’h eget ur varazad laezh fourdouilhet ha ribotet gant ur vazh dreist-ment e stagas ar mor da grozal ha da bennfolliñ.
II. V. tr. d. Affoler.
●(1872) ROU 82b. Voltaire avait égaré la Société, tr. «Voltêr en d-oa penfolled an dud.»
●(1910) MBJL 46. Peadra, kwita ? da bennfollin eskibien an iliz anglikan.