pennwrizienn

[penn + gwrizienn]

f. pennwrizioù

(1) (botanique) Racine principale.

●(1931) VALL 615b. Racine principale, tr. «penwrizienn.»

(2) sens fig. Cause principale.

●(1876) TDE.BF 507a. Penn-grisienn, s. m., tr. «Origine ou source, cause principale.»