[br poellus, mgall /bwyllus < poell .1 + -us]
adj.
(1) (en plt de qqn) Sage, réglé dans sa conduite.
●(1893) IAI 81. Ouspenn ma zoa poellus e kever an dribi hag an eva, e kastize e gorf dre ar binijen.
●(1914) FHAB Meurzh 83. Rak-se e oue poellus, fur, glan. ●(1928) LEAN 105. e lec'h mont a lamm, a gas evel gwechall, oa breman poellus, he oberou a oa reizet mat.
(2) (en plt de paroles) Sensé, plein de bon sens.
●(1912) MMKE 104. Ar c'homjou-ze, mignon ker, zo pouellus ha gwirion.