[mbr poesant, pouesant < pouez + -ant]
adj. Pesant.
●(1499) Ca 161a. Poesant. g. pesant. ●161b. Ponnher vide in poesant cest tout vng. ●(1575) M 1215. Pechet he groa poesant [an eneff], mar assanter gantaff, tr. «Le péché la rend pesante [l'âme], si on y consent.»
●(1921) FHAB Ebrel 89. eo red kaout evit ar c'hanoliou kezeg pouesantoc'h eget na roe an darn-vuia euz ar marc'hou «Norfolk». ●90. marc'hou antier pouesant.
►sens fig.
●(1612) Cnf 16b. en ré arall so pouesant ha greffus.