adj. (en plt du vent) Qui dessèche.
●(c.1718) CHal.ms i. un vent coupant, tr. «un aüel lem, aüel spelhus.» ●(c.1718) CHal.ms ii. un vent qui hale, qui coupe, auel lem, aüel spelh, spelhus, spelhein ara en aüel. mais ces mots ne sont bons que pour le hale qui vient du froid. ●(1732) GReg 485a. Hale, vent qui souffle dans l'air, qui desseche, tr. «Van[netois] aüel spelhus.» ●(17--) VO 68. ur bodad coæd é péhani é tourmant dalh-mat un ahuél luem ha spealhus. ●(17--) TE 15. Ean e ras d'un ahuél spealhus huéhein, eit disséhein en doar.
●(1838) OVD 282. en ahuélen yein ha spealhus-cé. ●(1896) HIS 13. un aúél spelhus de huéhein. ●(1878) BAY 19. spelhus, tr. «Qui cause des gerçures.» ●(1896) HISger 4. Spéalhus, tr. «sec, dessechant.»
●(1907) VBFV.bf 71a. spelhus, tr. «brûlant, qui dessèche.» ●(1912) BUBU 53. péker spelhus é en aùel.