adj.
I. Attr./Épith.
(1) Effrayant, terrible.
●(1659) SCger 172b. spontus, tr. «épouuentable.» ●(1732) GReg 362a. Épouvantable, tr. «Spountus. Van[netois] spontus.»
●(1857) HTB 70. eun anko (…) spontuz da welet. ●(1870) FHB 267/42b. a veze evel battounet gant goagou spontuz. ●(1876) TDE.BF 586a. Spoñtuz, adj., tr. «Effrayant.»
●(1900) KEBR 19. Eun tan spountuz, tr. « Un feu horrible » ●(1907) DRSP 40. Hag em euz aoun spountuz rak potred ar c'hil krog. ●(1908) FHAB Du 333. e Ifern spontus Plogô.
(2) =
●(1920) AMJV 103. da c'hounit eun arc'hant spountuz.
(3) Sujet à s'effrayer.
●(1732) GReg 719a. Cheval peureux, ou ombrageux, tr. «Marh spontus.»
●(1878) BAY 19. spoñtus, tr. «Sujet à s'effrayer.»
II. Adv. intens. Effroyablement, abominablement.
●(1864) SMM 86. An amzer a guers buan spontus. ●(1868) KMM 256. un izelenn doun spountuz.
●(1907) AVKA 127. ar gwajo follet a zallie spontuz war ar vag. ●(1911) BUAZperrot 455. ar mor a groze spountus. ●(1920) MVRO 50/1a. hag o deus laket feur o arc'hant da zevel spontus. ●(1932) GUTO 26. tarheu gurun e zassonè skontus. ●27. é vezent kleuet é harmal skontus.