strinker

m. –ion

(1) Celui qui seringue.

●(1732) GReg 861b. Celui qui seringue, tr. «Van[netois] strincqour. p. yon, yan.»

(2) fam. = (?) Rejeton, pissou (?).

●(1936) IVGA 94. evit ma n'he do ket ar verc'h mez gant he strinker.