v.
I. V. tr.
(1) V. tr. d. Choquer, ébranler.
●(1650) Nlou 572. Ha dent gant grigonc à stroncer, tr. «et on grincera des dents en grognant.»
●(1927) GERI.Ern 589. stroñsa, tr. «ébranler, secouer.»
(2) V. tr. i. Stroñsañ ouzh : entrer en collision avec.
●(1904) BOBL 8 octobre 3/3a. Eun train a zo eat da stronsa deuz eun toullad bagoniou marc'hadourez.
II. V. intr.
(1) Être secoué.
●(1924) FHAB Eost 298. kurun ha luc'hed ken na stronse tiez kêr. ●(1970) BHAF 165. ar prenestrou o stroñsa dindan c'houezadeg feulz an avel-gornog.
(2) Être cahoté dans un véhicule.
●(1876) TDE.BF 596a. Stroñsa, v. n., tr. «Cahoter, éprouver des cahots dans une voiture ; p. et.»
●(1927) GERI.Ern 589. stroñsa, tr. «être cahoté.» ●(1931) VALL 90a. la voiture est cahotée, tr. «stroñsa a ra ar c'harr.»
(3) Loc. verb. Stroñsañ-distroñsañ : cahoter.
●(1876) TDE.BF 596a. Stroñsa ha distroñsa a ra ar c'harr, tr. «la charrette cahote beaucoup.»
●(1931) VALL 90a. Cahoter, tr. «stroñsa(-distroñsa).»
III. V. pron. réfl. En em stroñsañ ouzh : entrer en collision avec.
●(1906) BOBL 02 juin 89/3b. eun Aotrou var e varc'h-houarn a zeuaz a blom da'n em stronsa deuz e wetur.