tetiñ

v. intr. Jurer par la tête de Dieu.

●(1744) L'Arm 281a. Pester, tr. «Teêtein.» ●(1790) MG 158. Ean e douyai é oalh guet é beuranté, é léh teèttein guet é barèss, péhani e oai caus m'en doai misèr.

●(1919) DBFVsup 68a. têtein, tr. «(Mag., Locqueltas), jurer, dire tête-bleu, murmurer.»