f. –où (géographie)
(1) Vallée.
●(1744) L'Arm 395a. Valée ; on dit encore, Val, en quelques noms propres, tr. «Devaleenn. f.» ●(1787) BI 150. tremeinn unn devalennic. ●(17--) VO 56. un davalèn é péhani é hoai stanquoh ha bodêquoh er hoaæd. ●(17--) TE 117. d'en davalèn a Achor.
●(1818) HJC 267. èl ma tenechai Jésus de zevalen er manné Olivet. ●(1838) OVD 36. én devalen a Josaphat. ●(1855) BDE 140. en devalen-man a zareu. ●(1861) BSJ 54. groeit dehou minotenneu éan, carguet en devalenneu. ●(1879) GDI 147. en devalen-men a zareu. ●(1884) MCJ 53. en deur e rid a zoh er manné én devalen. ●(1891) CLM 5. én dôn ag un devalen izél.
●(1904) DBFV 44b. devalen, f., tr. «vallée.» ●(1913) AVIE 248. Èl ma tosta de zevalen mañné en Olived. ●(1939) DIHU 331/210. ur vorhig dispak, lédet én un devalien goant, léh ma red, de gement tu, deur kaer ha sklér èl guér. ●(1967) BRUD 26-27/42. etrezeg eun tamm brao a rohell kluchet e-kreig (lire : e-kreiz) an devalenn. ●45. N'e-noa ket fiñvet, eveljust, diouz e devalenn veineg. ●(1970) BHAF 327. eun devalenn ledan ha kaer.
(2) Pente descendante.
●(1861) BSJ 77. Er guér-men e oé sàuet ar en devalen ag ur manné.
●(1904) DBFV 44b. devalen, f., tr. «descente.» ●(1907) VBFV.fb 29b. descente, tr. «devalen, f. (pl. neu).» ●(1938) DIHU 330/191. èl ma rudel er mein ar un devalien... ●(1943) DIHU 382/236. Daù e vo arrest ar en devalien-sé.