distagadur

m. –ioù (linguistique) Prononciation.

●(1929) FHAB Meurzh (pajenn Breuriez-Veur ar Brezoneg) 8. An distagadur, emezoun ; eun distaga reiz. ●(1931) VALL 38b-39a. Articulation ; action d'articuler (des mots), tr. «distagadur m.» ●(1976) LLMM 175/133. Distagadur rannyezh Leon.