adj.
I. Attr./Épith.
(1) Clair, distinct.
●(1870) FHB 273/94a. eur vouez cre ha distagel.
●(1941) FHAB Mae/Mezheven 51. eun teod distagell.
(2) (en plt de qqn) Qui parle distinctement.
●(1869) FHB 205/386b. tadou missionerien helavar meurbet ha distagel. ●(1889) ISV 186. eun den helavar hag eur prezeger distagel.
II. Adv. Distinctement.
●(1867) MGK 108. ar goz-vamm-giez (…) / A lavar distagell : (…). ●(1869) FHB 253/372a. ker freaz ha ken distagel e prezeget dezho. ●(1874) FHB 476/44a. a vouie da gomz ken distagel ha ken dibab. ●(1889) ISV 444a. Comzit outho freas, distagel.
●(1943) VKST Kerzu 419. reisoc'h galleg a zo gant ar brezoneger, ha ken distagell e teu gantan.